10 oktober… Dat duurt nog wel even dachten de meeste leden na de bekendmaking dat we weer eens op marsconcours gingen. Eerst nog maar even focussen op Koningsdag en de Nationale Veteranendag eind juni, het marsconcours komt na de zomer wel.

Voorbereiding
Het muziekwerk kwam op de lessenaar en gelijk waren we enthousiast. Dit stuk ligt ons wel!! Na de zomervakantie nog even de show oppoetsen en het marsconcours… tja daar moeten we onderhand ook wel mee bezig. 10 oktober leek ineens de dag van morgen. Komen we niet in tijdnood? De basis is goed, maar toch… 3 marsrepetities is nog geen kwart van de tijd die we normaal besteden aan voorbereiding voor een dergelijk concours. Daarbij een nieuwe manier van aanzetten, nieuwe bochten, nieuwe counters… de trukendoos van marsinstructeur Harry Hendriks draaide overuren maar we moesten het nog wel even doen. Met een groot fanatisme en goed repetitiebezoek maakten we enorme sprongen. Ook muzikaal moest er in korte tijd een hoop werk verzet worden. De klok tikte vrolijk door en daarmee begon het wel een beetje spannend te worden allemaal. Op initiatief van de leden hebben we nog een halve muziekrepetitie ‘opgeofferd’ voor een marsrepetitie, dus die dinsdag startte de repetitie in het clubgebouw en zijn we daarna doorgereden naar ’t Harde voor een marsrepetitie. Aan het eind van de rit was de technische staff tevreden en we hadden allemaal het vertrouwen in een prima optreden in Franeker. De toverwoorden waren: rust, focus en fanatisme.

Op weg naar Franeker
Er hing een ‘andere’ sfeer. Men was bewust dat er voor dit moment keihard gewerkt was, dat er niet meer in zat en dat we het klusje maar moesten klaren met deze voorbereiding. Het was echt een meetpunt, waar staan we nu eigenlijk?! Met die zelfbewustheid gingen we eigenlijk geheel ontspannen naar het concours. In de bus geen zenuwachtige gezichtjes maar een zekere drive om er het beste van te maken. En punten? Geen flauw idee… Het boeide eigenlijk niet zo. Natuurlijk wil je goed presteren maar we weten ook dat dit een geweldig startpunt is om verder te werken aan onze technieken.

Aangekomen in Franeker
Op locatie het standaard ritueeltje. Bus uitladen, terrein verkennen en omkleden/inspelen. Nog steeds stond er een club die 100% wist waar ze mee bezig waren en zich zeker de kaas niet van het brood lieten eten. We gaan mooie muziek maken en zetten een strakke performance neer!! Na nog een aantal mooie woorden van Peter Smits en Harry Hendriks marcheerden we achter de coulissen om ons optreden af te wachten.

Het concours
Pentland Hills. Dat is nou vLS! Een prachtige opmars die met bravoure werd ingezet. Vervolgens in de concertopstelling voor het werk ‘A Way Of Life’. We beginnen klein met een paar lastige inzetten voor diverse secties, alle kritische puntjes gaan vlekkeloos en daarna is het feest. We hebben gewerkt aan de sound en getuige de reacties kwam dit wel tot zijn recht in dit dynamische stuk. Nu het marcherende werk. In een strakke exercitie hebben we ingestudeerd om het instrument te ontwateren. Huh applaus?? Wow, dat gaf ook wel even een boost, want daar doe je het toch voor? De waardering van het publiek. We marcheerden af met Ravenswood. Ook zo’n dynamisch stuk wat goed tot zijn recht kwam in de hal. Alle verplichte figuren gingen prima en ook hier werd er lekker muziek gemaakt. We eindigden bijna tegen het gordijn maar ook hier hadden we rekening mee gehouden. Konden we nog mooi even onze strakke achterwaartse exercitie laten zien. Weer applaus!! We marcheerden af met ‘Sky on Fire’ nog even een lekker popnummertje voor het publiek. In onze ogen het beste publiek wat we konden wensen.

Bekendmaking van de punten
Lekker hoor zo’n concours. Het ging top! Natuurlijk waren er links en rechts wat verbeterpuntjes maar overall hadden we het idee dat we hebben laten zien en horen wat er inzat. Nog even de punten afwachten wat dan toch altijd wel weer op speculeren uitdraait. Maar nog steeds erg zelfbewust waren we gewoon benieuwd hoe we er voor stonden. Tijd voor de finale. Wij kregen het verzoek de opmars voor alle korpsen te verzorgen. We stonden op het veld en het duurde allemaal wat langer dan normaal. Het was ook nog vrij warm in de zaal wat het wachten niet prettig maakt. Eindelijk, de jury uit beraad en de uitslagen werden opgelezen. VAN LIMBURG STIRUM BAND WEZEP….. OK.. misschien een beetje zenuwachtig. Concerterend 93 punt 83 en marcherend 93 punt 78. Toen kwam de ontlading… Dit hadden we niet verwacht. Natuurlijk gehoopt maar echt niet verwacht. Misschien hebben we iets te lang gejuicht, maar we konden er niks aan doen. Het was ongeloof, verbazing, vreugde, het was emotie. Wat een topprestatie.

De toekomst
Vervolgens de afmars en het vervolg van de ontlading in de omkleedruimte. Het feestje werd in de bus gevierd en gevierd werd het zeker. Hoge punten zijn mooi, heel mooi zelfs, maar het is ook een bevestiging dat we met deze groep en instructie een hoop mooie dingen kunnen bereiken. In zeer korte tijd hebben we met elkaar keihard gewerkt. Nu gaan we focussen op de nieuwe show. Aanstaande dinsdag starten we met de muziek. Er stromen dan ook nieuwe jeugdleden in, misschien schuiven er komende tijd nog nieuwe leden bij en dan gaan we eigenlijk pas echt starten. We dragen niet alleen met trots een adellijke naam (van Limburg Stirum), er stroomt ook blauw bloed door onze aderen! Wij zijn vLS! #beblue